روش شناسی در GIS و نحوه ی تحلیل مکانی، نیازی به یادگیری مفاهیم پیچیده ی مدلسازی و ریاضیات سنگین ندارد. یک توسعه دهنده ی شهری، بهتر است وضع موجود را به دقت شناسایی کند تا بر اساس آن تصمیم سازی نماید. 

روشی که برای تعیین بافت فرسوده ی شهری در حال حاضر به کار می رود، بیشتر مبتنی بر تجربه است تا فرآیند دقیق نرم افزاری. شاخصهای شورای عالی در خصوص بافت فرسوده هرچند دارای نواقص زیادی است،اما به خوبی در GIS پیاده سازی می شود. لکن به دلیل عدم توان تخصصی GIS در مجموعه ی ادارات متولی این امر، محدوده بافت فرسوده به صورت دستی مشخص می شود. ضمن اینکه بافت شهر به دو بخش فرسوده و غیر فرسوده تقسیم شده که بیانگر تصمیم گیری (0و1) است.

اما فرآیندی که در GIS توسط نگارنده طی شده است، علی رغم دقت بالا و فرآیند نرم افزاری منطقی، تعیین اولویت های فرسودگی(شدت فرسودگی) است. بدین معنی که به جای اینکه بگوییم کجا بافت فرسوده است و کجا نیست، بهتر است بگوییم کجا بافتهای فرسوده تر داریم و کجا بافتهای کمتر فرسوده. چون هر بافتی به هر حال درصدی از فرسودگی را دارد و نمی توان از کنار آن به سادگی گذشت. در این میان مناطقی که بیشترین شدت فرسودگی را دارند، اولویت بیشتری برای مداخله و اختصاص منابع دارند. و این یعنی می توان با استفاده از GIS در خصوص بافت فرسوده تصمیم سازی نمود و نه تصمیم گیری.

در خصوص جزئیات این فرآیند در آینده بحث خواهد شد.