چندروزپیش برای عکس گرفتن ازمبلمان شهری گذرم به پارک ملت افتادوبه یک نکته ی جالب برخوردکردم.
درست روبه روی پارک چشمم به یک نیمکت افتادکه برعکس کارگذاشته شده بود.نیمکت پارک جای نشستن آدمایی هست که بشینن وازمنظره لذت ببرن،برن توفکریابرای چندلحظه هم که شده ازاین دنیابیان بیرون وبه آرزوهای قشنگ فکرکنن.شایدباخودمون فکرکنیم نشستن روی این نیمکت حماقته .نیمکت به جای اینکه به طرف پارک قراربگیره،روبه روی بزرگراه همیشه پرترافیک وکیل آباد،ریل مترویی که آرزوی دیدنشوبه نسل بعدمون هدیه کردیم،ماشین هایی که به غیرازدودوسروصداکاردیگه ای ندارن و...قرارگرفته بود.به نظرشمااین نیمکت روبرای چه کسی گذاشتن.برای شهرداروشورای شهریااستاندارورییس جمهورکه بشینن وبه شهری که درساختنش تصمیم گیری کردن نگاه کنن.

شایدهم برای مردم باشه که بشینن وفکرکنن که درساختن شهرشون چقدرسهم داشتند.یااینکه چه کارهایی بنابه درخواست اوناتواین شهرانجام شده.
شایدهم برای ماشهرسازای آینده باشه که بشینیم وبه شهری نگاه کنیم که قراره درساختنش نقش مهمی ایفاکنیم.یاحداقل به این فکرکنیم که به عنوان یک دانشجوی شهرسازی برای مردم باید چه برنامه هایی اجراکنیم.